بررسی شاخص های تنوع زیستی شکم پایان مناطق بین جزر و مدی بندرهای عسلویه و بوشهر

سواحل و مناطق بین جزر و مدی به عنوان یکی از مهمترین بوم سازگان های دریایی بوده که از نظر بوم شناسی دارای اهمیت ویژه ای می باشند. شکم پایان به علت حضور در بستر و قدرت اندک در تغییر مکان می توانند به عنوان شاخصی مهم به منظور تعیین تاثیر مخرب فعالیت های انسان بر سواحل به کار روند. در این پژوهش شاخص های تنوع زیستی گونه های شکم پایان مناطق ساحلی بندر عسلویه و بندر بوشهر محاسبه و با هم مقایسه شدند. شاخص های غنای گونه ای مارگالف، تنوع گونه ای شانون وینر و غالبیت سیمپسون برای شکم پایان سواحل گلی، ماسه ای و صخره ای در دو منطقه محاسبه گردید. نتایج نشان دهنده وجود تنوع بالای شکم پایان در دو منطقه بود. با توجه به نتایج به دست آمده مشخص گردید که در فصل زمستان نسبت به تابستان شاخص های غنای گونه ای مارگالف و غالبیت گونه ای سیمپسون کاهش یافته ولی شاخص شانون وینر افزایش نشان می دهد. از نظر غنا و تنوع گونه ای بسترهای گلی و ماسه ای عسلویه دارای تنوع بالاتر نسبت به بوشهر ولی بسترهای صخره ای بوشهر تنوع و غنای گونه ای بالاتری را نشان دادند. بالاترین میزان به دست آمده برای تنوع گونه ای و به تبع پایین ترین میزان غالبیت گونه ای به بسترهای صخره ای بوشهر در فصل تابستان مربوط می شود و کمترین تنوع گونه ای و بالاترین میزان غالبیت به بسترهای ماسه ای بوشهر در فصل زمستان تعلق دارد. به طور کلی بر اساس نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که گونه های شکم پایی که بسترهای سخت را برای زیست ترجیح می دهند در سواحل بوشهر دارای تنوع بالاتری هستند. همچنین شکم پایان حفار که بسترهای نرم را ترجیح می دهند در سواحل عسلویه بیش از بوشهر یافت می شوند.